Two years ago, the government passed a compulsory cremation policy for those who died of COVID-19, with no clear reason for it other than xenophobia. After months of campaigning and pressure both locally and internationally, the gazette on the subject was revoked. Instead, families had to bury their dead in a far-flung village in the East, and supply funds and labour - despite the government sitting on billions raised by the Itukama fund.
මෙය කොවිඩ්-19 නිසා මියගිය අය සඳහා ශ්රී ලංකාවේ අනිවාර්ය ආදාහන ප්රතිපත්තිය සහ ඒ වටා ඇති භීතිකාව පිළිබඳ කතාවකි.
அரசு கடந்த இரண்டு ஆண்டுகளுக்கு முன்பு, கடும்போக்கு தேசியவாதம் மற்றும் இனவாதம் தவிர்ந்த வேறெதுவித அடிப்படைக் காரணங்களுமின்றி, கொரோனா தொற்றால் உயிரிழந்தவர்களை கட்டாயமாக எரிக்க வேண்டும் என்ற கொள்கை முடிவை வெளியிட்டிருந்தது. மாதக்கணக்கில் நீடித்த பரப்புரைகள் மற்றும் உள்நாட்டு வெளிநாட்டு அழுத்தங்களுக்கு பின்பு இந்த கட்டாய தகனக் கொள்கையானது அரசினால் மீளப்பெறப்பட்டது. மேலும், அரச கொரோனா சுகாதார மற்றும் சமூக பாதுகாப்பு நிதியான ‘செய்கடமை’ (இட்டுகம) நிதியில் பல பில்லியன்கள் பணம் சேர்ந்திருந்த போதும், குடும்பத்தினர் உயிரிழந்தவர்களை தமது சொந்த செலவில் கிழக்கு மாகாணத்தில் நெடுந்தொலைவிலுள்ள கிராமம் ஒன்றில் அடக்கம் செய்ய வேண்டியிருந்தது.